Koktay... Şiiri - İhsan Cankurt

Köy evi toprak damda yatardık yaz geceleri, kaç defa aşağı düştüm sayamadım.

Oğlum eşek kaçmış, inek ahırda aç, bêmrad olmayasan diyerek uyandırırdı Annem her sabah.

Köy meydanında gar oynardık, toz duman savurup ilerleyen dolmuşların peşinden koşardık, kaygısızca! ! !

Tertemiz bir dünyamız vardı kısıtlaması olmayan, yüzümüzden eksik olmuyordu tebessümler.

Aşklarımız vardı yalansız, sevdalarımızda suçlu aranmıyordu, mutluyduk elbet.

Yıllar geçti, yakılıp yıkıldı köylerimiz, birer muhacir kılındık, her şeyimiz yarım kaldı, yarım kalan biz gibi.