Köksüzlük Şiiri - Dağlar Özügüç

Aşk ani parlayan aleve benzer
Ona yaklaşanı alır kavurur
Aşık bunu bilir ama geri dönüp kimseye söyleyemez
Böylece aşkı anlamak için yanmaktan başka çare kalmaz
Yüreğin kül olsa da izini rüzgâr taşımaz
Her yanış bir hakikati fısıldamaz.
Korkma, yanmak tükenmek değildir ,
Küllerinden doğanlar çok iyi bilir:
Aşk, canı yakarken ruhu diriltendir.
Nefes aldıkça yaşamı sevdirendir
Nefes verdikçe de hem heyecanlı bakış
hemde özgüvendir
Gönlüm ayrılamadı o güzel rüyadan
Derin bir noksanlıktır aşktan yana köksüzlük
Yaban ellerde bir başına kalanın sonu
Pişmanlık ve niyetten yana güçsüzlük