Kokmayınca çiçekler Şiiri - Gökhan Ebren

kimseye dokundurtmadı göz yaşlarını
bir balık gibi ıslattı kendi fanusunun suyunu
toprağa düşen bir iki damlanın içine kum karıştı
yanağından süzülüp çenesinde birikenleri
yeşil kazağının koluna sildi
onlar orda kaldılar birkaç an...
hiç ağlamasa çok ağlamıştı
hiç yürmediği kadar yürümüş
hiç koşmadığı kadar koşmuş
hiç düşünmediği kadar düşünmüştü
bu güne kadar hiçbir şeyi bu kadar yapmamıştı hiç...
ellerni süpürge gibi kullanıp
saçlarnı hiç taramadan çıkmıştı merdivenleri
sokağı anımsayıp tavanarasında buldu kendini
acımadan ustura vurulmuş bileklerle...
karanlık mutfak her gün merdiven boşluğuna bakardı normalde
elleri deterjan koksa ekmek kokmazdı
sızlanmadan kömür çıkarırdı aynı mutfaktan geçip
salona kurulmuş yeşil sobaya...
bazı elleri çatlardı bazı yüreği
sanki devrilecek gibi dururdu tüm bitkilerin durduğu oda
sanki devrilirdi bazen çiçekler kokmayınca...

...

17.02.2022