Kökleri Bataklıkta Bir Ağaç

Gördün mü hiç kar içinde titreyen güneşi
Hisettim hep bu ömürlük sızıyı
Kocaman şehirlerin içinde
Herhangi bir sokaktaki herhangi evin birinde
Hisettim de
Gözlerin çapaklanması gibi
Bir çam gövdesinde büyütüldüm belki

Bir pencerede bir ışık
Gökyüzünde bir güneş
Ben mi
Soğuk bir su belki buluttan düşmüş

Neyim o zaman
Arklara bulaşmış bir su
Tarlanın birinde yetişmiş bir pamuk dalı mı
Bostanını yetiştirmiş bir çiftçinin
Kıpkırmızı domatesini koparıp yediğindeki
O alın terinin tadı mı yoksa

Durur mu beni bıraktığı yerde
Her tarafı çocuk parkındaki çocukların mutluluğu olan
Şunca zamanın
Ve zamanın içindeki şunca mesafede
Bekler mi beni bıraktığı yerde

Sessizliklerim
O sonsuza uzanan sessizliklerim
Bir balkonda kurumuş bir ağacın yaprağındaki

Biliyorum ben
Sığ sularda sonu gelmeyişle yüzmek yerine
Kısacık bir derinlik olmalıydı elimde
O kısalık ki sessizliklerim kadar

Hiç bir korkum yok artık
Yapraklarımın kuruyup düşmesinden
Ne mevsimlerden geçmişim
Sapı kendinden olan bir baltayla
Kesilmeyi bekleyen ağaç gibi
Ya da beklemeyen
Solgun, sararmış ve cançekişen
Belki biraz filizli
Ya da ağaç-kakanları, sincapları
Yorgun düşerek taşımaktan
Ve ne değişir ki söksem köklerimi topraktan
Kavuştursam rüzgara

Rüzgarlardan
Büsbütün o çirkin, küçük yaşamları da
Kurusa da ıslansa da ilk günü gibi kalan toprak gibi
Farklı kılmasam diyorum kendimi
İçimden geçiyor yapmasam
Pörsümüş bir ormanın
İçindeki ağaçtan da, dalları meyvelerle dolu
Meyveleri yüreğiyle bütün dalları
Farklı kılmasam da ben
Kim fark ederdi o yolcuyu, kim görürdü beni
Basit acılardır bütün ilgiyi toplayan
Sıradan acılar
Oysa acıyı saklayan
Bu dalları sararmasından korkmayan yarıklı gövde

Bataklığa dönüşmüş bir toprağın içinde
Yıllarca sakladım gövdemi
Gözleri avıyla aynı olan bir kartaldım sanki

Harbi durup alır mı beni bıraktığı yerden
Bir yabancı ağaç saymayıp
Siler mi köklerimi bataklığın zerresinden