Kökler Uzun Dallar Kısa

Karanfilim elma açmış.
Silselesi ile feleğin çemberinde
Çürümüş su ile yıkandı kökleri
ve utandı kendinden.
Kendinden.
Yüz üstü gömüldü bahtı saralı.
Göğü delen yeşilinde
Çoksesli bir dilsizliğe nota durdu
Yekpare bir göğsün, birbirinden gayrı diziliminde.
Kökleri ile ayırdı yeri gökten.

Ve her bir dalında bir mor dut
Her bir mor notada
178 göz ile kuzeyden
178 göz güneyden, sarmış
Ateşten bir, soluksuz canı
Saydım tek tek, 178 gözü gördüm.
Çembere alınmış 3 dağ ile sustuk.
Gölgesi laleşe vurur,
Kızıl kum fırtınaları ile
Dinerim bir tek gözünde var olsa,

Göğsümde dut birikmiş.
Mor salkım, mor.
Mor.
Ki bu bahar sığmaz...sığmaz bu dağlara
Ki bu baharı bekledi, salkım salkım.
Bu bahar çürümüş suyu diriltir
Sela durur üç dağın üç sırtın,
Köklerin sıla sularında filizlenişine
Patika olur kızıl kum fırtınaları ile,
Ulaşırım, dinerim.
Dut dut, tapınak köklere.
Ve yine
Ağacın dalları en çok kendine yabancıdır.
Ve yine
Mor kuşaklar en az sarmalı, sarmalı kendine.
Usulca elvedadır çıtırdamadan düşen dallar.

Yılan emziren dağlar
Kızıl bir hengame ile toz olup
Secde ederken köklere.
Güneş miğferli; güneş görmemiş
Neferler gömülürken toprağa
Filizleniş, yeniden doğuş. Varlığının Laleşidir
Durayım, dineyim, ibadet edeyim
Laleşim olan varlığında...