Kök Şiiri - Zeynep Karacaa

vazoda bir parça toprak
soludum havayı boğularak
bir çiçek dalı
yahut bir tohumum ne fark eder ki
vazodan çıkamıyorum
yeterince kahverengi
yeterince yağıyor yağmur
içimde her gün büyüyen öfkeyi dindiremiyorum
dışarıda neler oluyor
rengarenk bahçeler arkasında ömür bitiyor
sev diyorum kendime
seni yaşatanı sev
nefret etme
bu havalar bana iyi gelmiyor
bir kalp çırpıntısı yüreğim
her an dağılacak vazo
kendime bir kök bulmalıyım