Köhnemiş Bir Evde Yüreğim Kaldı

Yakılan bedenlerin külleri henüz soğumamışken
Sararıp solan! Gök maviliği hiç kalmamış Göğün altında
Bölük pörçük olmuş
Dumanlı
Cudi Dağı eteğinde
Tepeden tırnağa, yüzükoyun yatan güller hırpalanmış

Yaylasında kuzular, koyunlar, sığırlar yayılmayan
Atlar kişnemeyen
Böcekler ötmeyen
Dinamitlenen göllerinde, gözelerinde
Yeşil başlı sunarlar susuz
Binbir yerinden yamalı
Binbir yerinden yaralı
Camları kırık dökük
Açlıktan, zulümden, kahreden gamdan
Acının gönülsüz hamalı, insanları hiç gülmeyen

Bacalarından bir damla duman tütmeyen
Toprağı kurşunlara gelmiş
Kurunlu çeşmeleri
Senelerdir akmayan
Yıllardır
Harmanları saman görmeyen
Sabanları, pullkları
Tarla, herk sürmeyen
Bereketli toprakları ekinsiz
Boyunduruklarına sarı, kızıl, beyaz öküz koşulmayan

Çok acı, çok dert görmüş, yıkılışlarıyla, yakılmışlarıyla
Adeta kıyamet yaşamış
Sessiz
Sağır olmuş tüm feryatlar, çığlıklar
Dilsiz
Ah gözeleri yaşlı garip annem
Dirlir mi toprağa düşen, vahşet kusan kurşunlarla vurulan çocuk?

Bir yanından ölüm izlerine bürünmüş
Kimsesiz yollar
Diğer bir taraftan
Uludere'yi görünen
Bir köy yamacında
Güneşin geç kalışından çoktan habersiz
Derme-çatma, köhnemiş, bakımsız bir evde, kanayan yüreğim kaldı

Mehmet Çobanlğlu
20.02.2025
İstanbul