Kodes Sanıraları Şiiri - Musa Binol

I
Müstevli;
Savunmasız bir kaleydim...
Surlarım o kirli bayrakları görecekti,
Çaresiz...

Gayrimeşru birinin, her yeni güne, bir çizgi daha hediye ettiği yüzüm,
Öylece asılı duruyor, aynadaki yansımda.
Bin bir soruyu hapsettiğim, dudaklarımda paslı çivi; sükût,
Öfkem kaynaşır, ruhumun dışa vurumu; çatık kaşlarımda.

Cam sesleri çarpar karanlığa,
Ürkerim!
Sıkılı yumruklarımdan;
Kan kisvesinde,
Kin sızar...

Sanrılar sarar,
Yitikliğimi.

Bir sonraki sigaramda,
Yanık kan kokusu...
Kalbime vuran,
Her içli nefes,
Beni, boylu boyumca,
Siyaha boyar,

Kalan son damla ışıksa;
Siyaha çalar.

Boşluğa savurduğum hoyrat kahkahaların yankısı,
Sancılarla vücuda gelir, bedbaht kulaklarımda,
Mutluluksa; sicilime işlenmiş suçtur, geçmişten.
Ayaklarıma, prangalar vurulur, koşmak istesem uzaklara,
Küçücük gülümsesem;
Sonrasında;
Yangınlar yağar yanaklarıma, göz pınarlarımdan.

II
Susmak kâfi mi?
Şuursuzca gülmek,
Hıçkırıklara boğulmak...

Miladi takvimler bilmez,
İhtiyar ruhumun,
Makus tarihini...

Esiriyim,
Sahaf; zamanın,
Kaçmaya kalksam,
Engelini kavrar;
Yorgun ellerim,
Acıdan parmaklıkların...

III
Uğultu gardiyanlarının gölgesinde,
Lügatimin mana giydiremediği her çelişki,
Dipsiz kuyulara itiyor idrakimi,
Şizofreni dürtülerle sarsılıyor,
Ucuz cebrimin,
Derme çatma fonksiyonları.

IV
Uyku uyanıklık hali arası,
İçimde kırıntıları kalan,
Çocukluğuma satıyorum,
Sıska umutlarımı...

Sonra;
Çıngırak sesleri...

Bir rüzgârgülü hayal ediyorum,
Sonsuzluğa dönen...
Bir gözyaşı hayal ediyorum,
Mutluluğa dökülen.

Sonra;

Araf suskunluğu yutuyor,
Sessiz çığlıklarımı...