Koçero Şiiri - Savaş Barha

Kapitalizmin kökünü kazıyacak bir Koçero gerek bize. Nefesiyle dağları titretecek bir yiğit, öfkesiyle saraylar yıkacak bir asi. Kurşunları namlulara hapsedecek bir Koçero gerek bize.

Volkan olup patronların başına yağmalı, kasaları patlatmalı, makinelerin dişlilerini bir yumrukla kırmalıdır. Fermanlara gülüp geçmeli, kılıç darbeleriyle duvarlar yıkmalı, ceplerini dolduran bürokratların kellelerini şehrin girişine asmalı, midesi delik kalantorları alaşağı etmeli, devrimci yoldaşlarla kol kola yürüyüp haykırmalı, sömürü düzenini tarumar etmelidir.

Bize bir Koçero gerek.

Kalemlerin yazdığı yalanları oraklarla kesmeli, çekiç darbeleriyle lime lime etmelidir. Mora bürünmüş dağları mesken bilmeli, kapitalist gökdelenlerde yaşayanlara bıyık altından kıs kıs gülmelidir Koçero. Ekmek için çalışanı yüceltmeli, eşkıyayı pirlere vermelidir. Kadını sevmeli, emeği, alın terini kutsal saymalıdır Koçero.

Paralı köşe yazarlarının yağlanmış göbeklerini değirmen çarkları arasında öğütmeli, maden işçilerinin kara terini avuçlarıyla silmeli, kırk gün kırk gece sürecek halaylara karışmalıdır Koçero.

Koçero büyümeli. Hükümler vermeli, hükumetler yıkmalı, dökülen kanları durdurmalı, toprak için öldürenin nefesini kesmelidir.

Dim dik yürümeli Koçero. Milyon milyon çoğalmalı, kadınlarla, çocuklarla ateşler yakmalı, pankartlar, dövizler taşımalı, zulmü durdurmalıdır. Zincirleri kopartmalı, prangalardan kurtulmalı, kendisine biçilen hayatı elinin tersiyle itmeli, özgürlüğü için savaşmalı, özgürlük savaşçısı olarak yaşamalıdır Koçero.

Bize bir Koçero gerek. 
Bize bir Koçero gerek. 
Bize bir Koçero gerek.

Deniz için, Yusuf için, Hüseyin için, Mahir için, ezilmiş halklar için ayaklanıp meydanları türkülerle dolduran bir Koçero gerek bize, dar ağaçlar devirmelidir.

Başkasında değil, içimizden doğmalı Koçero.