Kocatepe Şiiri - İdris Çetin

Ankara nefes alıyor, hem de Kocatepe’den,
Tarih boyunca çile çekmiş insanların,
Alın terlerini gördüm, Kocatepe’de.
Çankaya, Ulus ve Kızılay’dan,
Sağanak sağanak, camiye toplanan insanlar,
Bir baraj olmuş, hem de iman doluydular.
Yatağını kaybeden nehir misali,
Kurutulmuş kumlarını arıyordu derinliklerde,
Baraja kurulan, birkaç okkalık balyoz,
İnsanları Kur’an’dan uzaklaştırıyordu.
Soğuk, rüzgârlı bir günde ılık ılık yağan yağmur,
Yerden nebatların filizleneceğini müjdeliyordu.
Camiye toplanan insanlarda, bir tıkanıklık gördüm,
En hokkabaz insanından alın da,
En üçkâğıtçısına kadar…
Saf olmuşlardı, imamın arkasında.
Huşu içinde namaz kılmak isteyen bu insanlar,
Sadece ve sadece Allah’ın yüceliğini andılar.
Bu insanlara, hak ve batıl anlatılmalıydı,
Haksızlık ve zalimlikten uzak durulmalıydı.
Allah’ım ben bu camilerin!
Kilise olmasından korkuyorum
Ve Müslümanların İslam’dan sıyrılmalarından…
Bosnalının derdi, anılmadı kürsüden,
Onlar kardeşlerimiz değil miydi sahiden?
Dışarıya açılan üç, beş sergi
Ve yan tarafta satılan üç, beş dergi,
Yapılan yardımlar, Sırpların elinin altında,
Tokmak gibi iniyordu Bosnalı kardeşime.
Binlerce ırzından olmuş, Bosnalı bacımız,
Onlar bizim gerçek acımız…
Hele okuduğum haber; beni yaktı, bitirdi.
Mideye boşaltılan benzin gazı,
Müslümanları monotof kokteyl yaptı.
Dizleri oyulan, tenasül organları kesilen,
Kardeşlerimize yardım gitmiyordu.
Allah’ım bize akıl, fikir ver yeniden,
Kardeşlerimizi kurtaralım vakit geçirmeden…

13. 11. 1992
Ankara