Kocaseyit Destanı (Çanakkale)

....bu sabır dedemden kaldı,
Tevazu’um da ondan yadigâr...

Silerek bulutlanan gözlerini,
Anlatmaya başladı dede.

Bir ateş düştü dünyaya,
Büyük bir vuruşma yaşanıyordu.
Dünya savaşıydı adı,
Dünya paylaşılıyordu.
Kalamadık dışarıda,
Girdik bizde çok cephede,
Hemen bu boğazlaşmaya.

Yaşıyordum ben köyümde,
Köy türküsü sadeliğinde.
Yirmi yaşındaydım henüz...
Eli silah tutanlarla,
Alındım ben de askere.

Savaştım Sina’da,
Ve Filistin’de.
Ve Trablusgarp,
Ve Bingazi,
Ve Balkan,
Değme yiğitleri koydum,
Koynuna toprağın.
Kızgın çöllerde,
Yaban ellerde.

Bu denli çok savaşırken,
Ayrı ayrı cephelerde;
Yorgun düştük, zayıfladık git gide.
Çok asker ve çok cephane yitirdik.
Gayrı yokluk hâkim oldu her yere.

Savaşın en kilit,
Ve çetin cephesiydi Çanakkale.
Tüm gücümüzle oradaydık.
Savunuyorduk bu yakayı.
Geçilmemeliydi boğaz,
Geçilmemeliydi Çanakkale.

Bir vahşeti yaşıyorduk,
Ölüyor, öldürüyorduk.
Dünya savaş tarihine,
Bir mucize yazıyorduk.
Bu bizim son şansımızdı,
Çok da iyi biliyorduk.

Ben topçu neferiydim,
Mecidiye Tabyasında.
Güçlü bir patlama sonrası,
Ağır bir kum yığınının,
Kaldım altında.
Silkinip geldiğimde kendime,
Gördüğüm mahşer yeriydi.
Ali Çavuş kaldırdı beni, Niğdeli.
Bir o, bir ben sağ kalmıştık.
Tabyadaki askerleri,
Şahadete yollamıştık.

Askerlerin gözlerini,
Ellerimle yumamadan.
Gördüm o büyük gemiyi.
İngiliz gemisi idi…
Yükü asker ve cephane,
Boğazı geçmekte idi…

“Savaşmayı” değil bize,
“Ölmeyi” emretmişti O.
Cephemiz çökmemeliydi.
Böyle ezberletmişti O.

Yerine getirmişlerdi,
Bu emri arkadaşlarım.
Yatıyorlardı kan revan.
Şimdi sıra bizde idi…

Başına da geçtik topun,
Bizim Ali Çavuş ile.
Nefretle baktık boğaza,
Boğazdaki gemilere.

Aha! gidiyordu gemi.
Gidiyordu, gözümüze bakarak,
Gidiyordu yerde yatan
Ölümüze bakarak…

Kırıktı topun vinci,
Mermi ise çok ağır…
Çaresizce baktı Ali Çavuş gözüme.
Dedim:”Çavuş kaldırırım üzülme.”
Acı acı gülümsedi sözüme.
Dedim:”El at, Yaradanın aşkına.”
İnanmadı bakakaldı yüzüme.
Tutup aldım yerden, ağır mermiyi.
Atıp ta batırdık, koca gemiyi.
Çok sonralar öğrendim ki gerçeği,
Bu atışla dönmüş,
Savaşın seyri.

Komutanlar gurur ile baktılar,
Rütbemi onbaşı-erbaş yaptılar.
Çok büyük bir onurdu benim için.
Çanakkale’den gaziydim,
Öyle terhis edildim.

Kırpmadan gözünü ölüme koşan,
Ve Çanakkale’yi “Geçilmez” yapan,
Ve “Bu toprak için toprağa düşen.”
Yiğit evlatların,
Gururu benim.
Onlarla vuruştum omuz omuza,
Onlar oldu artık,
Onurum benim.

Dönüp köye çiftçiliğe başladım,
Herkes gibi sade hayat yaşadım.

Lakin bırakmadı savaş,
Bu milletin yakasını.
Canavar yeniden geldi,
Gösterdi vahşi dişini.
Çok hazırlıklıydı,
Ve de kararlı.
Tamamlayacaktı bu kez,
Çanakkale’de yarım kalan işini.

Canını vermeye gülerek giden,
Gençlerimizle,
Gönüllü yazıldım ben de askere.
Artık kurtuluşa kadar,
Haramdı bana teskere.

Batı Cephesine yollandım bu kez.
Yunan’a karşı.
Yaralanınca cephede,
Döndüm tekrar köyüme.
Hiçbir ödül istemedim,
Bunları görev belledim...

Dinle!
Şimdi diyorum ki;
Vatan anadır çocuğum.
O’na doğar,
O’nda yaşar,
O’nda biz insan oluruz.
O bize sunar hesapsız,
Türlü çeşit nimetleri…

Dil, tarih ve ülkümüzle,
Çoğalır Millet oluruz.
Ölebildikçe uğrunda,
O’nu da vatan yaparız.
Serpiliriz üzerinde,
Bekleriz hat boylarında.
Güven, gurur ve saygıyla…

Dedim ya;
Dedemden kaldı bu sabır.
Bu toprağa,
Hürriyete,
Ve bu halka sevdalık…
Dilerim karışır onurla, aşkla,
Yoğrulup umutla oğluma kalır.