Kocaseyit Şiiri - Nurettin Sevim

SEYİT; Manasır’da efenin hası.
Kınalar, askere yollar anası.
“Ya gazi olursun, ya da bir şehit.”
Vatan uğruna, budur duası.

Yedi düvel birden binmiş gemiye.
Ölüm yağdırıyor Çanakkale’ye.
Vatanı savunmak vazifem deyip,
Ardına bakmadan gitti cepheye.

“Allah’ım! Orduma zaferler bahşet! ”
Toplar ölüm saçar, bombalar dehşet.
Kafa, gövde, bacak, el, ayak, kemik.
İnsanlık görmedi böyle bir vahşet.

Seyit; taburunda Topçu onbaşı.
Günde bir tayındır; ekmeği, aşı.
Küfrün karşısında bütün bir millet,
Yapıyor birlikte iman savaşı.

Nusret; mayınları döşedi sessiz.
Tepeler yanıyor, kaynıyor deniz.
Şarapnel parçası isabet edip,
Bozulunca vinci, kaldı çaresiz.

Dua etti: “Ya Rab! Kuvvet ver bize.
Namahrem değmesin Mabedimize.”
Topun mermisini namluya sürüp,
OCEAN zırhlısını gömdü denize.

Düşman donanmaya vermedi geçit.
Her ana doğurmaz böyle bir yiğit.
İki yüz yetmiş beş kilo mermiyi,
“Ya Allah! ” diyerek kaldırdı SEYİT.