Kocaman Hasretim. Şiiri - Evrim Evrensel

Bir gittin, pir gittin derler ya,
Aynen öyle...
Hasreti büyüttün,
Yanaklarından dudağımı,
Sedalarından kulağımı hasret,
Ve hatta yüreğimi yetim koydun.
Yoksa İflas mı etti duyguların.
Şimdilerde;
Sadece resimlerinleyim,
Konuşmaya uğraşırken nafile,
Resimler ahraz,
Resimler lal,
Konuşmamakta ısrarlı...
Biraz küçücükler de,
Türkmen kıyafetler içinde cakalı
Kimisi poz vermiş fiyakalı,
Kiminde gülüşler dolu dolu,
Kimler yarattı böylesi hali,
Gözlerim yağmur yüklü,
Kalkmıyor gibi elim kolum,
Yüreğim üzgüler yüklüyor çıkınıma,
Hasreti saklarcasına derinine,
Göremesinler, görünmesinler diye.
Gördüğüm kızları benzetiyor sana
Ve sohbete çalışıyorum.
Tartışırken ısrarla
Ve hatta inatla...
Dağlarca hasretin
Ve arkasında kaldın gibi,
Görünememektesin.
Gözlerim beklemede,
Kapı tıkırtısında kulağım,
Bazen geldin gibi,
Kapıyı açtığımda yoksun.
Ne inkar edeyim,
Ölümüyüm, dirimiyim belirsiz
Öylece geçiyor sabahlarım
Ve de tüm akşamlarım
Hasretler dolduruyor çıkınına
Geçmektedir günlerim
Kocaman oldu hasretim.