Kocaman Bir Yanılsamaydı

KOCAMAN BİR YANILSAMAYDI
Sessice başlayan yağmur gibi ıslandı her yanım,
Farkında olmadığım bir üşüme sardı senin sonranda
Ve bilmediğim zamanlarda buluştu yollarımız...
Belki tadını bilmediğim belki de
Ruhuna bile değmemiş bir rüzgardı sana koştuğum o anlar,
Bulıştuğumuzu sandığımız bir yanılsamaydı
O adı bile unutulan mekanlar.
Sana sevdiğim diyemediğim koca bir yanılsamaydı...
O ağladığımı sandığın küçük bakmalarım ahh;
Bilki ağlamadım ağlıyormusun diye sormadığın,
Benim de gözüme kaçan küçük toz parçalarının acısını
Söyleyemediğim kocaman bir yanılsamaydı...
Bilmediğin onca şeyi sorgulamakta yordu beni,
Oysa senin bilmediklerin, benim bildiklerimin yokluğundan
Daha az acı verirdi eminim kabullenebilseydim...
Şimdi susmuş bir yüreği bıraktın ardında,
İnan bana susturdun konuşmuyor artık;
Neye küstü, neyi yitirdi neyi içinde hapseyledi bilmiyorum,
Hani yokluğun koca bir boşluktu içimi acıttı dedinya,
Ah bebeğim bilirsin, sandığın şeylerin esirisindir
Koca bir yanılsamaydı içini acıttığını sandıklarının,
O denli sana uzak olması eserin...
Ne ellerimi tuttun ne başını göğsüme yasladın
Sadece özlediklerini yüreğine izlediğin
Kocaman bir yanılsamaydı senin bana yürüyemediğin
o buz tutmuş yollar.
Ne mevsim değişti, ne de güneş senin istediğinden
Eksik ısıttı,
Gözlerini açamadığın tatlı bir uykuydu bedenini teslim ettiğin,
Sabahlarını farketmeyeli ne kadar oldu?
Ve ne kadar zamandır bakmıyorsun yüzüne?
Baksaydın inan; uykunun bıraktıkları dökülürdü avuçlarına,
Uyanamadığın koca bir yanılsamaydı bebeğim.
Şimdi ben şehrime yol aldım bile,
Bilmediğim bir sabaha emanet ettim seni,
Bu şehrin sabahı senin şehrinden soğuk inan
Ayaz titreyişlerimi bıraktım dokunduğumu sandığım ellerine
Ve üzgünüm yalnızca gecelerini çalamadım
Burası yeterince karanlık tüm aydınlıkları sana emanet ettim
İzlerimi bıraktım, seni sende bıraktım bulabildin mi?