Kocaman Bir Şiir Seninle Zaman

Özlemi emzirirdi uzaklarda bir kadın
Umudun yanık tenli hicaz çöllerinde
Ay gülümserdi ufkunun yükseltisinde
Kelepçe yanığı bileklerinde onlarca hatıra
Ruhunun kayıklarıyla geçerdi vahaları bir çırpıda

Fincan ateşli bir kor, dilde telve olurdu aşk
Uzakları yakın ederdi mütevazı düşlerle
Karanlığı delerdi ayın sevdalı ışıltıları
Yelkenleri yırtık kayıkları çekerdi köleler
Sahra çadırlarını sökerdi genç bedeviler
Develere tuz yüklerdi kadınlar şafakta
Köpek seslerine karışırdı kervancıların ıslıkları
Gece üşümüş nefesiyle biterdi bir anda
Aşk şalını omzuna alır, kalkardı kadın
Doyumsuz anılarla uykulara sarılırdı

Ne çok enginsin oysa yalçın akan bir nehir gibi
Varlığınla şımarmasam, yırtardım gökyüzünü
Hiç eksik etmezdim yanımdan seni, asırlarca
Dörtnal akıyorsun içimde, buzlu nehirlerce
Düşmekten korkmuyorum, ruhumdaki şiirlerle

Bir düşün çehresine yapışıp, götür uzaklara beni
Ardımda özlem olmasın, çağlar aşalım seninle
Ruhum hep tam, cılız kollarımla aşkı kucaklasam
Nereye gidersem gideyim seninle, mevsimim ol
Gündüzüm de gecem de varlığınla olsun sefam

Anla ki yar!
Ne zaman seninle konuşmaya başlasam
Ardımda kocaman bir şiir oluyor zaman
Akıp gidiyoruz seninle yaşamın karelerine
Gülümsemeyi unutan yüzlere sıvanıyoruz
Kanayan yüreklerin alyuvarlarını dondurarak
Hayat adına onlarca yaşamak oluyoruz

Yıldız tozu serpilmiş belki de üzerimize
Göğsümüzde dolanan ruhumuz tıpkı gökkuşağı
Bulutları okşuyoruz sevdalı ellerimizle
Irmakları okşuyor, karlı dağlarda geziyoruz
Buğday ekiyoruz boş bozkırlara çocuklar için
Arsız ağaçların dallarını aşkla buduyoruz
Yeryüzünü çimlerle donatıyoruz birlikte
Sevgi oluyoruz bitimsiz bir düşün içinde