Kocaman Şiiri - Mehmet Çoban

Uydurma; kral çıplak falan değil
Haydi! Kendine gel haddini bil
Göremiyorsan tak bir gözlük
Kelimelerin yetmiyorsa al bir sözlük

Kral; saraylarda oturur Kehkeşan
Armut dibine düşer, yine de şan
Etrafında İki boynuzlu eşekler
Mor dağların koyunları kuzuları meler

Bana ne; senin kaprislerinden ey gönül
Canım sıkılırsa sana uzatırım dikenli bir gül
Kırmızı, sarı, yeşil, beyaz, siyah ne ararsan
Akıl mı kaldı bende, gerçek karabasan

Kılıçlar çekilir; kelleler köşe bucak
Yardakçılara açılır kocaman bir kucak
Sermaye nedir ki, çöplük dünya için
Basarlar paralı gece gündüz Allah için

Sıcak bir kış gününden sesleniyorum
Al benli kınalı kuzuları sevmiyorum
İtirazları yok haksızlıklara nedense
Zulmedenler çekmişler iyi bir el ense

Canın sağ olsun be gülüm, inan yok bir şey
Kendi kendime takılırım işte, tek başına birey
Dediler iğneyi batır kendine çuvaldızı başkasına
Hay aksi! Çuvaldızı batırdım kendime yanlışlıkla

Günümü karartan buluta sesledim, git buralardan
Nanik yaptı güneş bulutların arkasından
Bir bıçak saplandı sırtımın tam ortasından
Kurtulamadım garip dünyanın oltasından

Cengine cengâver eyledim, haller viran
Sürgüne gönderdim umutları, umutlar Fizan
Gel şimdi sen bunlara inanıyorsan inan
Sağlık bizde zaten, başkaları delirmiş akıldan

11.01.2016 – İzmir El Garip