Koçaklama Şiiri - İlhami Bulut

Ela gözlerine kurban olduğum
Karacaoğlan’mı sandın sen beni
Huzurda el pençe divan durduğum
Mevlana, Yunus’mu sandın sen beni

Uzun ince bir yol uzun geceler
Aşıklar oturmuş aşkı heceler
Şimdi sadık dostla hep birlikteler
Bir Aşık Veysel’mi sandın sen beni

Garip gurebayı yürekte taşı
Bir soğan ekmeğe gel kur bağdaşı
Yolda kalmışların yol arkadaşı
Mahsuni Şerif’mi sandın sen beni

Yadlar gezer şimdi yar diyarında
Bir garip yolcuyuz hayat garında
Kalbini terk edip yol kenarında
Aşık Sümmani mi sandın sen beni

Yağmur yağmur boran bu gönül dağı
Türkü severlere açtı otağı
Kendi tanımıyla ozan çırağı
Bir Neşet Ertaş’mı sandın sen beni

Kendi efkarıyla bir meclis kurar
Gah göklere çıkar gah yere konar
Bu günah benimdir diyen ozanlar
Bir Kul Nesimi’mi sandın sen beni

Afşar atı yakın eyler ırağı
Ferman dinlemedi aştı çağları
Mekan mı tutayım yüce dağları
Bir Dadaloğlu’ mu sandın sen beni

Bu göç katar katar giden gidene
Canımızı verdik bizi sevene
Hak helal edilir veda edene
Pir Sultan Apdal’mı sandın sen beni

Otuzbeş yaşında yolu yarılar
Yarı yoldan döner bazı sevdalar
Aynalarda kaldı o mor halkalar
Bir Cahit Sıtkı mı sandın sen beni

Kurşun gibi mısra sarsar insanı
Bu Koçyiğitlere verdi meydanı
Niyazi Yıldırım yazdı destanı
Gençosmanoğlu’mu sandın sen beni

Acıları yarıp ilerleyecek
Gerçeği aşk bilip aşka gidecek
Darağaçlarını tekmeleyecek
Hallacı Mansur’mu sandın sen beni