Koca Seyit'ti Onlar

Özlem duymalıydı içten içe
Dalmalıydı geçmişin derinliklerine
Bilmeliydi, okumalıydı yazılan destanları
Bir bir anmalıydı canını verenleri, kanını akıtanları,
Dikmeliydi başımızın üstüne anıtlarını
Ah bilseniz
Vefasızlığın tozları arasında
Hışımla kıvranıyor varlıkları
Özlemle arıyorlar gönülden merhabaları
İnatla, umut ediyorlar başlarında el açacak avuçları
Kocaseyit’ti onlar.
Kimi zaman da Nafize Kadın oldular
Öyle çoktu ki gazisi, dulu yetimi öksüzü
Görelim artık farkına varalım
Bin bir zorlukla inşa edilen
Bahara koşan yaldızlı yolları
Unutmayalım.
Eşsiz sevdalardan kopup toprak olanları
Geriye iki mürekkep damlası bırakacak zamanı bulamayanları
Küçükken hep merak ederdim
Koca Seyit’in esrarını
Meğer; sevdaların sevdasıymış
İmanların imanıymış, o topun kalkışı
Peki ya;
Kenara atılır mı hiç Nafize Kadınların cefası
Uykusuz kalıp, aç yaşarken çarık yapışları
Diri diri fırında yanışları
Çocuğunu bir kenara koyup kağnı taşıyışları
Kadındı be kadın, Anadolu kadını
Biliyor musunuz?
Adalete hasret dünyada
Sessizlerin ezilenlerin haykırışı oldular
Bir yandan tarihe çelme takarken
Özveriyle diktiler sabrın bayrağını
Biliyor musunuz?
Bizdik onların umutları
Sizce de hak etmediler mi iyi anılmayı?
Haydi kalkalım ayağa
Nefsimizi alalım ayaklar altına
Silip süpürelim hataları baştan aşağıya
Yeniden başlayalım nefes almaya
Yeni bir hayat, yeni bir bakış, yen, bir sayfa
Hürmet gösterelim
Bu destanın her parçasına