Koca sevdam,istanbul Şiiri - Yaşar Kopuz

KOCA SEVDAM,İSTANBUL

Doğup büyüdüğüm,yarım asrı tükettiğim,
Yollarını bisiklet tekerleği altında eskittiğim.
Senle beraber büyüdük,ben kocadım,ya sen,
Sen beton yığını oldun,gökdelenlerinle.
Daha yukarılara tırmandın,başın dumanlı hep.

Güneş hep doğardı Aydos tepesinden,
Fırtınalar eserdi kuzeyli,güneyli,
Yedi tependen seyrine doyulmazdı boğazının,
Karadenize koşarken biten yorgun suların.

Beykoz’unun Ayşekadını,Akbaba’nın cevizi,
Anason kokuları gelir Paşabahçe’nden.
Doğduğum köy,ilk kokusunu aldığım toprak,
Anadolum gibi bir köy,Elmalı Köyün.

Kanlıca’nda şekerli yoğurdun,Hisar’ında Göksun,
Sandal sefalarıyla ünlü,şemsiyeli hatunları Padişahların.
Küçüksu Kasrın,plajın,Kandilli’nde deniz fenerin,
Kavacık tepen,kuşatılmış yollarla,otobanlarla.

Hidiv Kasrın,Çengelköy bademlerin,hurmaların,
Yerle bir etmiş bütün tarlalarını,apartmanların.
Demiştim sana,ben kocadım,yarım asırdır,
Ama sen,büyüyorsun hala,peki nereye kadar?

Ümraniye,Üsküdar,Maltepe,Kadıköy,Kartal,
Tuzla,Pendik,Ömerli,Şile,yüzlerce köyün.
Camilerinin ezan sesi kucaklar gökyüzünü,
Kuzguncukta Cami,Kilise,sırt sırta, gidinde görün.

Ey İstanbul,tarih yazdın yıllarca,asırlarca,
Benim kalbim gibi seninde kalbin Eminönü’n.
Galata Köprüsü,Galata Kulesi,Hazerfan Çelebi,
Dolup taşan yürek gibi,gecen ile gündüzün.

Önceleri,Eski İstanbul,şimdilerde Tarihi Yarımada,
Surlarla çevrili,denizle komşu,Fatih,Eminönü.
Seyre doyulmaz,Sultanahmet,Şehzadebaşı,Ayasofya,
Topkapı Sarayın,kucak açmış,yatak olmuş medeniyetlere.

Kapalıçarşı’da parıldayan kuyumcular,antikaların,
Bayazıt’ta Camin,Üniversiten,tarih kokan sokakların.
Nasıl görmeden geçersin Fatih Cami’ni,o bir tarih,
Bağrında sakladığın şehitlerimiz,Edirnekapı’nda.

Zeytinburnu,Bakırköy,eskiden pek fazla iz yok,
Uçakların gökyüzünü deldiği Yeşilköy havaalanın.
Bir uçtan bir uca kucaklamış,E5,TEM,demir yolların,
Kuzeye gidildikçe,Şamlar,Arnavutköy,Çatalca’, dağların.

Koca şehir,ne yazmakla,ne çizmekle,ne gezmekle,
Bitecek değil dağların,ovaların,göllerin.
Yıllarımı geçirdiğim dağlarını çok sevdim,
Avlandığım ormanların,çoğu beton olmuş,kesilmiş.

Maneviyatın öyle kocamanki,senin gibi,
Anlatmaya yetmiyor kelimeler cümleler.
Boğazında içilen çay,atılan olta,gezinmeler,
Piyerloti,Türk kahvesi,Eyüp Sultan,Telli Baba.

Galatada rakı balık,Beyoğlu’nda nostaljik tramvayın,
Eli kolu dolu gider,gelen dönen insanların.
Avrupa’yla Asya’yı birleştiren çelik kolların,
Her dini yaşayan,özgürlüğün tadına varan insanların.

Derler ki İstanbul bitmiş,sakın inanma,kanma,
Biten onlardır,kıymetin bilmeyen,tadını anlamayan.
Ben bilirim ormanların,göllerin,dağların,ovaların,
Onlar bitsin,senin asla bitmez,tükenmez sevgililerin.

Seni bırakmak zor geliyor koca şehir,yoruldum,
Yaşamakta zor geliyor kollarında,seni de yorduk.
Ben gitmeye karar kıldım,sana üzülüyorum,
Bir ömrü yaşadık beraberce,çok geceleri dürdük.

Tapılacak değerlerin duruyor yerli yerinde,
Sakın verme özgürlüğün,dünyalar değerinde.
Sevenlerin gelir gene,belki günün birinde,
Sevgin kalacak unutma,yanık yüreğimde.

Yaşar KOPUZ..23.03.2007