Koca Çocuk Şiiri - İbrahim Eryazıcı

Yine yalnız bir köşede ağladım
Kendime ağladım,
Toprağa ağladım,
Kurşuna ağladım,
Gözlerimde mum alevi titrerdi
Denizlerde kaybolurdum ağlarken
Uyandığımdaysa
Hep aynı şeyleri yaşayan
Koca çocuk...

Ağlayamıyordum
Kalbime taş düşmüştü
Heceliyordum ağlamayı
Emziriyordum çileyi
Koklardım mutluluğu
İçimden kömür çıkardılar
Simsiyahtı her yer
Yüzüm, ellerim
İçimde sevecen bir yaşam vardı
Kömürle çıkardılar onu da
Kömürden çıkan gazdan zehirlenmişti
Yaklaşıp yanına oturdum
Eğildim, kulağıma fısıltıyla
Tekrar geleceğini söyledi...