Bir azgın ırmağın kenarında,
çalılar arasında boy atmış
tek başına koca bir çınarım.
Hangi rüzgar taşımıştı buraya,
toprağa ne zaman düşmüştü tohumlarım?
Böyle tek başıma kaç yıl yaşadım?
Oysa;
Bine kadar da saymıştım.
Irmağın sularıyla aktı yıllar.
saymaktan yoruldum.
Kaç yıldır saymıyorum,
onu bile unuttum.
Kaç dalım kırıldı,
kaç yaprağım koparıldı?
Özgürlüğe sıkılan kurşunlar
bedenime saplandı.
Aydınlığa çekilen bıçaklarla
çizgi çizgi yarıldı.
Dallarımda serçeler dondu kaldı.
Kor ateşler içinde kaldığım
günler de oldu.
Her gelen birşeyler aldı.
Hele de yıllar, yıllar...
Yalnızlıklar sa hiç bırakmadılar.
Yapraklarım gibi;
Dallarımda hep asılı kaldılar.
Gün geldi;
Ormanda olmayı özledim.
Yüksekçe bir tepeye tırmanıp
yıldızlara dokunmak.;
Irmağın sularına karışıp,
denizlerin mavilerine akmak.
Ama, köklerim bırakmadılar.
Kayıt Tarihi : 1.9.2003 00:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
çok güzele harika denir...
papatya çınar aşkı da işte böyle..
bu şiirde bir müzik yakalanmış
TÜM YORUMLAR (7)