Koca Çınar Şiiri - Zeki Açış

Koca çınar,
Kaç medeniyet, kaç devlet görmüştü?
Kendisi de bilmiyordu.
Yaşını soranlara: “Birkaç yüzyıl.” diyordu.
Şehrin meydanına kurulmuş,
Kurda, kuşa yuva olmuş,
İnsanlara gölge olmuştu.
Bu şehrin efendisi bellemişti kendini.
Nuh kadar çok yaşamak istiyordu.
Doğuda, batıda adını duymayan,
Ziyaretine gelmeyen kalmamıştı.

Koca çınar,
Kolları ile göğü sarmış,
Kökleri ile yere –sökülmeyecekmiş gibi- yapışmıştı.
Etki etmezdi ona ne yağmur, ne güneş…
Ölmeyecekmiş gibi dimdik duruyordu.
Koca gövdesine, uzun kollarına, kalın köklerine
Güveni tamdı.

Bir sonbahar,
Parmak kadar küçük, göçer bir kuş;
Koca çınara kondu.
Sonra havalandı sıcak ülkeler tarafına.
Koca çınara yüzyıllardır düşünmediğini
Düşündürdü parmak kuş:
Ölüm.
Ölümlü dünyada ebedi görmüştü kendini.
Fena, yapraklarını döktü bir bir.
Sonbahar rüzgârları, iliklerine işledi;
Kollarını kırdı acımadan.
Kışa dar attı kendini koca çınar.
Yıllar yılı dost bildiği toprak da
Kaydı kollarından.
O kış, beyaz kar, kefenledi koca çınarı.
İlkbaharda parmak kuş,
Ayakta ölen koca çınara konamadı.