Koca Bir Sen... Şiiri - Aydın Gürz

Yazılacak başka hiçbir hikayen yok diye başlayan bir arkadaş fırçasından sonra …

Hakkı var yalan diyemiyorum. Ama seni anlatabilmek kolay olmuyor. Aslında kimi zaman anlatabileceğim tek hikayem olduğunun da farkındayım. Marifetim senin gözlerine sözler söylemekten geçiyor. Senin sözlerine içerlenmekten.
Gözlerin gelip geçiyor bir pınarın içinden,
Gözlerin geçiyor her gördüğüm gözün içinden.
Ve ben her gördüğüm timsallerde seni arıyorum.
Sonra sıkılıyorum her gördüğüm bedensel emsallerde sana ait bir parça bulmaktan.Bu oyunun kahramanları hep aşk adına anlatılan sensin: ama o sensin dediğim hep üçüncü tekil kişiliksin.
Ben sözlerimi seçiyorum en derinlerinden.Hiçbir şeyim yok dediğime bakma büyük büyük laflarım var.Senin duyma imkanına bile sahip olmadığın...Noktalamasına hep ünlemler biriktirdiğim, altında kalmaktan korktuğum.

Her kelimenin kifayetine uygun düşecek kafiyelerde aramıyorum. Seni sevmeme neden olan şeyin ne olduğunu aramadığım gibi.Çünkü edebiyatım zayıf anlatmaya kafi gelmiyor. Sana olan duygularım ise vazgeçilmez.
Bu bir çentik ama asla onunla duramıyorum.
Onsuz mu? Hiç yapamıyorum.
Üstüne kilitliyorum tüm mahşer ateşlerini.
Hani sana olan duygularım, devralınmış aşklara kızmamla başlayan bir gizemdi.H ani gerçekten gerçek bir aşk arayışımın sebebi sendin.Vizyona açık olmayan yerlerde yaşamak isterdim duygularımın sırlar alemini. Ve kaçardım sınırlarımdaki senden ulu orta nara atarak. Oysaki sırf sen duyma diye içimde çığlıklar atarmışım kalbimin duvarlarına.Gerçekleri anlamak için onlardan uzaklaşmak gerekirmiş. Şimdi en uzağım sensin. Hem de en uzağımdaki uzağım.
En çok yalnızlığımla kalabalıklaşırken gelirdin aklıma.
En çok o dar vakitlerde sana yazardım kimseye gösteremediğim şiirlerimi.
Ki en cesaretli yalnızlığımda sarıldığım sensin hiçbir zaman git diyemeyen.
Her yeni gün başlarken, gün doğması beklenir. Gün ışığı derler yeni güne, oysa saatler sıfır sıfırdan sonra merhaba diyor kırılganlığım sana. Ben seni beklerken gecelerin karanlığıyla yeni güne hazırlanıyorum. Ben sana hazırlanıyorum her gün yeniden her gün çıplak ve her gün aç…
Yemek yemenin sanat olmaktan çıkıp eziyetleştiği anlarda resmini çiziyorum aklımın kıyıntısına …
Deftere her kapadığımda hayatın sensizliğini. Ve hiç ölmeyenlerin sessizliğini. Ve düşler kurarken…
Hayalindeyken hazzın ıstırabıyla neşeleniyorum. Sonra en çok sende kendim oluyorum.Yalnızlığımın gizlerini gizemlediğim de biraz daha kapanıyor sana olan yanılmışlığım. Aldanıyorum. İçime bir soğuk işliyor. Ağlıyorum. Düşünüyorum da neyimsin sen?
Koca bir hiç gibi bir şeyimsin sen…Gökyüzünden çaldığım gözlerinin rengini, tüm dün gecelerde unuttuğumsun sen. Küçük çerçevelerden kimilerine küçük gelen, büyük hayaller kurduğumsun. Anladım şimdi her şeyimsin sen …