Koca ahlat Şiiri - Halil Aydın

KOCA AHLAT
Nice insanlar gelmiş; nice insanlar
Bu dünyayı terk edip sonsuzluğa akıp gitmiş
Yaylamız da tamda tarlamızın başında
O hırçın doğanın tam ortasında
Yaşardı yıllara meydan okurcusuna

Ne su isterdi, nede köklerini saran
Toprağını kimseler çapalamazdık
Yaz gelince varırdık yanına
Dalları çakıldak gibi, meyvelerle dolardı

Duman, duman bulutlar
Hiç eksilmemişti başından
Şimşekler çakmıştı başında
Yıldırım düşmüştü gövdesinin
Tam da yan tarafına, hiçbir şey olmamış gibi
Sarıp sarmalamıştı yarasını
Ne rüzgarlar, ne fırtınalar
Sarmıştı dalarını, yapraklarını
Yinede meydan okumuştu doğanın
Tüm hırçınlıklarına

Bazen güneş çok yakınından geçmiş
Bazen yıldız yağmurları sarmıştı başını
Çoban yıldızıyla aydınlanmıştı
Sabahların erken saatlerinde
Hırçın kışın soğuklarında
Meydan okumuştu yıllarca

Yuva yapmıştı kuşlar, gök yüzüne
Uzanan dallarının yapraklarının arasına
Nice kuşları korumuştu, kışın soğuklarından
Yıllara meydan okumuştu tarlamızın başında
Kimseler bilmez kışı nasıl geçer
Yazın varınca dalları
Yaprak meyve dolmuştu başında

Tarlamızın bir ucundaydı, tam sınırda
Kimselere zararı yoktu, çobanlar,
Davarlar; yazın sıcağında yatarlardı gölgesine
Yaşardı; kimseye zararı olmadan tek başına
Dedem, ninem, babam, anam
Daha kim bilir kaç kuşaklar tanırdı
Hatırası vardı; dost düşmanla

Cahil cani bir el; altında sarıp sarmalayan
Topraktan gelen suyundan ayırmıştı
Şimdiki İŞİT canileri gibi, kesmişti boğazından
Odun mu yaptı yaktı, yoksa
Traktöre yükleyip satıp paramı yaptı
Ahlâtımızı; kimseler bilmez
Kesen eler inşallah onmaz
Ahlatımızı yok ettiler
Hatıralara hiç saygı duymadılar
İnsanı da üzen budur işte
HALİL AYDIN (Sizden biri)