Koca Adam Gitti Şiiri - Gencay Coşkun

Saklamayacağım bugün artık kendimi
Bildiğim öğrendiğim tüm acılarla
Kıyıp silemediğim anılarla gözlerimle yaşlanacağım
Ya da bir aralık akşamında, şafağın herhangi yerinde öleceğim
Derin bir sıkıntı içimde kahverengi mevsimlerde
Yeşili özlerken sap sarı kuruyordum
Bir yaprağın hışırtısında çaktırmadan gidiyordum…

Beklemiyordum artık sonradan var olan hiçbir şeyi
Doğru olan ne varsa benden yana
Helal etmiyordum, susuyordum sadece
Elimden geldiği kadar Ay’a hüküm salıyordum
Gizlice çıkıyordum mehtaplarda
Yüzüne dokunuyordum sevdiklerimin
Nemli yanaklarımla
Sessizlik canını sıkıyordu insanın

Sızlayan içimi dindirmek nede zordu
Anlamsız tatsız tuzsuz bir hal alıyordu dünya
Yıllarca haksız yere hüküm giyip yeni salıverilen mahkûm gibi
Çocuk gözlerimle bakıyordum hayata
Çocuk gözlerimle aynada devamlı küçülen koca adamı seyrediyordum
Yeşillikler içinde acılarımı saklıyordum
Korkuyordum kendimden, hançerlerden, sıcaktan

Bilmiyorum neden
Boşluklar içime düşüyor
Koca Adam gittikçe çocuklaşıyor sanki
Ya da ne zaman büyüyüp Koca Adam olmuştu ki
Hep özündeydi yüzüm
Gerisi hep hüzün
Farkına varmadan büyütüyordu zaman seni beni
Savurup atması yok mu onun
Kabul edilir en ufak bir yanı yok bu terkedilmişliğin

Koca adamsın derler ya
Bildikleri gibi değildim aslında
Küçücük bir çocuk yüzünü sımsıkı avuçlarımda saklıyordum…
Ve gidiyordum hiç gitmediğim kadar kıyılarımdan çok uzaklara…

Bildiğim öğrendiğim tüm acılarla
Kıyıp silemediğim anılarla gözlerimle yaşlanacağım
Ya da bir aralık akşamında, şafağın herhangi yerinde öleceğim

Koca Adam Gitti….

Cööö…