Koç Yiğitlerin Anaları Şiiri - Selim Akman

Mehmed'imin,zamanla yarıştığı,
Dağ ile taşı,kulaklarda çınlattığı,
Dilde dolaşan,kınalı kuzularıydı,
Kitaplar dolusu,koçyiğidin analarıydı...

Etten kale örüldü,vermedi geçitini,
Yedi düvel,yeterince aldı dersini,
Şahlandıkca yazıldı,bir bir,adları,
Zafer sendin,koçyiğidin anaları...

Masmavi deniz mahşer yeri,toprak oldu kan,
Çemberini daralttı burda,zalimle vuruşulan,
Diyarlardan taşındı,isimsizlerle doldu,alan,
Dürdü defterini,koçyiğidin anaları,yazdı destan....

Gönülden söz verilmiş dediler,bizlere nasip olan,
Toprak vaziyeti anlatır,topmermisiyle,ayyuka çıkan,
Yorulduğun görülmez,kolaymı geçilir,can verilmeden,
Koçyiğidin erleri,konu bahis vatan,çephelerde koşturan....

Nereye bassam,adımımı atsam,altta nefes,
Gururlanırım,bu toprağın çocuğu olmaktan,
Yaşadığım duygu atmosferini,kutsal sayarım,
Koçyiğidimin uykusuz,bende birer parçasıyım...

Hava ayazada çekse,isyan edilmez,
Kurşunuda yesen,oğulsun,sevdalısın,
Ulus,millet olmak,yıllarca yaşatılacak,
Koç yiğitlerin eriysen,önce yine vatan,
Bugün olsa,savaşta,barışta,dostlukta,görevdesin.....