Kö-rüm Şiiri - Utku Temizkan

Alın yazımı okuyorum,
Sonlu zaman geçtikçe.
Ardıma tepemden bakıyorum.
Anlamlarım tam yanımda yatıyor,
Ben ayağa kalkıp onları arıyorum.

Sürüklüyor, sürükleniyorum;
Yaşıyor yaşatıyorum.
Yaşamanın varsa bir hakikati,
Ben, o hakikati alnıma yazıyorum.

O günler, bana çok yakın ve bir o kadar uzak.
Bir hayalse, hayal dünyamda yaşayım.
Ya gerçek sanılan şey de bir hayalse,
Dur-dur kaptan bir ömür boyu şaşayım.

Zifiri karanlık bir gökyüzünde,
Işığın umudunun ekmeğini yerken.
Olmayan yıldızların bekçisiydim özünde.
—-
Biliyorum vakit erken.
Diliyorum vakit erken…
—
Fırtınaya tutuldum, gördüklerime körüm.
Geleceğin hayalini görmek istiyorsan,
Çözmeli anahtarsız bir kilidi…
Belki de hiç denememeli,
Belki budur çözüm,
Dedim ya körüm…
Örüm…
Rüm…
—
Aslında kendimi, kendimden siliyorum.
Aslında kendimden, kendime sorum.
—
Kafatasından geçen sorular, hep cevaplı.
Gönlün suâlleri, her daim yanıtsız.
Ne olacak, ne bilinir ne de tahmin edilir.
—
Bir bakmışım ki kalbime aşk saplı…
Sevmek olmamalıymış sevilmekle yalnız.
Hiçin bilgini artık bunu da bilir.
—
Saliselerin dansı, gözümde film gibidir.
İzler dururum, şaka sanılanın ironisini.
Dinliyorum, aklımı deşenlerin derindeki senfonisini.
Dinmiyor, aklımdan kalbe olan kibir…

Dur hadi dur aksın kelimeler
Öyle bir dur ki ufukta döngü noktan görülsün

Zamanın/Taneleri/Ardımda/Gömülsün.
Taneleri/zamansız/aynaya bakıp/gülsün.
Ardım-da/aynaya bakıp/geleceği/örsün,
Gömülsün/gülsün/örsün/görsün…

Özüme, ruhumu dokuyorum;
Bulmak değil ki mesele,
Bulamayacaklarımı arıyorum…