Ko‘r’ku Şiiri - Ali Emek

Et kokusu geliyor dışarıdan,
Çürümüş et kokusu.
Ama hayvan leşlerinden değil,
İnsanlardan geliyor bu koku.

Çürümüş yaşamlardan geliyor.
Umutsuz, Düşsüz,
Amaçsız yaşamlardan…
Korkuyorlar güneşten,
Korkuyorlar gülüşten,
Korkuyorlar yürüyüşten…
Konuşmuyorlar, konuşamıyorlar
Nede olsa ölü onlar!
Güneş aydınlatmıyor yollarını.

Sadece yaşıyorlar.
Ama atmıyor kalpleri,
Kalmamış gözlerinde ferleri
Dizleri bükülüyor yürürken
Çoktan çıkmış kamburları…

Şehirde çürüyor,
Ağır koku birden sarıyor etrafı.
Güneş ulaşamıyor artık evlerin içine.

Çocuklar…
Gözlerinde mücadele,
Gözlerinde gelecek,
Gözlerinde yaşam,
Gözlerinde heyecan,
Gözleri KOCAMAN…
Onları da söndürecek bu koku
Bizleri de öldürecek.

Dağıtmalıyız bu kokuyu, korkuyu
Çıkıp haykırmalıyız hayatı, yaşamlara
Almalıyız güneşi şehrin içine
Çocuklarla oynamalıyız bu güneşin etrafında
İçimizde hissetmeliyiz güneşi…

Ancak o zaman dağıtırız bu kokuyu,
Yaşamları canlandırarak.