Ne bekler insan hayattan?
Aşk mı? Sevgi dolu, duygu dolu
Isıtan insanı taa içerlerden, gönlünden.
Gönlünden bir parça koparıp atan,
Her zaman bir yanını eksik bırakan.
İlk önce;
Bir kereden bişey olmaz demişlerdi...
Unutursun, lise aşkı çabuk geçer
Bunlar mevsim gibidir, yaşanır biter
Diğer mevsime yaprakları kalır sadece
Onları da süpürürsün olur biter...
Dört mevsim gördü bu aşk kalbimde
Severken içimdeki heyacandın,
Yalnızken bir umut kalbimde.
Unutulmaz mutlu bir andın
Kartpostaldaki beyaz örtü; kar...
Ağlarken bir damla gözyaşıydın,
Neydi hayatında aldığın en güzel hediye?
Vesikalık fotoğraftan bakılarak çizilmiş karakalem bir portre?
Yoksa bir ayıcık mı yumuşak tüylü ve şişman?
Peluş bir terlik? Yada bir kedi, bir hayvan?
Yada en basitinden bir parfüm,
Olmadı bir biblo, kupa yada mum...
Yürüyorum asfalt yolda, akşamüstü
Yerler ıslak değil, doğa küstü
Dünya küstü bize, sahiplerine
Bu kadarı fazla gidiyorum eve
Girdim kapıdan içeri, her taraf yeşil
Mum ışığında düşünüyorum seni
İkimizi düşünüyorum elele
Yürüyoruz uçsuz bucaksız bir sahilde
Esiyor gene lodos, hem de ne esiş
Kumları kaldırdığı gibi vuruyor yüzüme
Duruyoruz bir sandalın yanında
Düştüm yola, çıkıyorum şimdi
Ve haberin olsun dostum,
Giymeyeceğim ayakkabılarımı.
Hissetmedim bir kez olsun toprağı
Toprak Ana'yı çıplak ayaklarla
Hissetmedim o ıslaklığı, o kokuyu
Akşamın ışıklarına bakıp düşünürdüm önceden
Sevmek nasıl bir duygu diye?
İki insan nasıl böylesine bağlanır tutkuyla
Ve bir insan nasıl acı çeker büyük bir zevkle...
Sonra sen çıktın karşıma;
Aşk;
Beni okyanusta kurtaran sandal,
Uçurumda tutunduğum dal gibi.
Sonra azgın dalgalar ve
Dalı kıran rüzgar gibi.
Çatışmadayım kendi içimde
Tutmuyor yaptıklarım düşündüklerimi
Ya da söylediklerim yansıtmıyor beni
Değişiyorum körükörüne, körce
Körelmişcesine bileniyorum hayatta
Büyüyorum galiba, adam oluyorum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!