Klavyedeki Kestane Şiiri - Emre Ozoran

I
kestane bilirdi yaşamayı,
koparttılar dalından
pişirdiler

II
kestane üzülürdü ayrılığa
ayrı kaldı ağacından
ağladı

III
kestane hissederdi mutsuzluğu
neyin var, derdi
konuşturtmadılar

IV
onlar söktüler kestaneyi
kabuğuna bakıp
içini beğenmediler
göremediler

V
onlar kendi ayrılmışlıklarını bilirlerdi her şeyden önce
canları yanınca ağlarlardı
onun yaşını silemediler

VI
kestane çok istedi sevilmeyi
tadının beğenilmesini
de
onlar için dişlerinde kalan bir leke oldu kestane
silinmesi gerekti

son:
kestaneyi onlarla yedim
onlar gibi düşünmeden
farklı olsam da
beraber tükettik kestaneyi
değerini bilemedik

klavyedeki kestanenin hüznü gitmiyor içimden
klavyeye bir kestane düştü
çıkmıyor dizelerden
kabuğundan sarısı çıkmış
sıcaklığı buram buram
ya yesem
ya yemesem...