Kızın yorgun anne 27.09.2024. 11.30

Kızın Yorgun Anne

Söylesene anne bir insan kackere yıkılır kac kare çalınır umutları
Yoruldum anne, her nefes alışım bir dağ gibi çöktü üstüme.
Sakladım içimde fırtınaları, gözlerimde masum bir maviyle,
Ama her düşüşümde parçalandım,
Ve her kalkışımda biraz daha eksildim.

Bana öğrettiğin o gücü taşımak çok zor oldu,
Bazen bir gülümsemeyi bile ağırlık olarak taşıdım,
Kaç umudum çalındı, kaç hayalim ellerimde eridi be anne.
Ben hep senin güçlü kızın oldum, öyle gösterdim kendimi,
Ama bilmedin ki içim kaç parçaya bölündü,
Kaç kırılgan hayalim çöktü göğsüme,
Kızın artık tükenmiş anne, paramparça.

Kalktım, yıkıldım, kalktım, yine yıkıldım.
Ayağa kalkmak bana bir umut değil artık bir işkence oldu,
Ve her seferinde daha yorgun, daha eksik kalktım.
Bana baktığında mutlu bir yüz görmen için
Ne oyunlar oynadım kendimle,
Ama içimde kaybolan parçalarımı geri koyamadım yerine.
Kızın gülüşlerini kaybetti anne,
Kızın içindeki umut köreldi.

Her şey yolundaymış gibi yapmak ne zormuş,
Gözlerine bakıp ‘iyiyim’ demek,
Oysa içimde çığlık çığlığa savrulan bir yalnızlık var,
Kırık dökük yanlarımı saklamak,
Gözyaşlarımı geceye fısıldamak zorundayım.
Yoruldum anne, artık her şeyden çok yoruldum,
Ve hiçbir şey eskisi gibi değil,
Hiçbir düşümde gerçekleri örtemiyorum artık.

Gel anne, otur yanımda, hiçbir şey söylemeden sadece dinle beni,
Ne büyük acılar saklı bakışlarımda,
Sana göstermediğim ne fırtınalar,
Gel, yokluğumuzu bir sır yapalım,
Sana mutluluğumu oynarken içimde yaşattığım boşluğu kimse bilmesin.
Kızın yorgun, kızın umutsuz, kızın eksik anne,
Ve belki de ilk defa bu kadar çaresiz.
Şimdilerde hayallerim bile idam sehpasında, yanılgılarımı bekliyor,
Bense avazım çıktığı kadar bağırıyorum,
Ne sesimi duyan var, ne de bir yardım eli uzatan.

Bir kagıt ve kaleme tum yasanmıslıklarımı sadece nefes almaktan ibaret yasıyorum
Kızın tükendi
Kızın caresiz kaldi
Kızın sessiz cıglıklar atıyor