Kızımız Şiiri - Şevval Mirhan

Minik bir kızımız olabılırdı. Gözleri seninkiler gibi deniz mavisi, kirpikleri de seninkiler kadar uzun ve kıvrık. Can yakardı bakışları. Benimkıler gibi kıvıcık, seninkiler gibi sarı olan saçları omuzlarına dokulurdu bukle bukle. Ufacık bir burnu, ufacık bir ağzı ve kıpkırmızı dudaklarıyla dunyanın en tatlı bebeği kucağındayken gulumserdin bana. Beyaz tenli olurdu heralde, ikimiz de beyaz tenliyiz. Büyüdükçe uzun boylu olurdu yasıtlarına göre. Saçlarını beline kadar uzatır, dışarı çıkarken pembe bir şapka takardık başına. Fırfırlı beyazlı bir de elbise giydirip elinden tutarak yanına getirirdim. Sana doğru koşarak ‘nasıl olmuşum babacım? annem bana cici elbiseler giydirdi’ diyebilirdi. Babacım derdi sana, babası olacak kadar uzun sure kalsaydın benimle. Yine boyle bir kizım olacak belkı. Gozleri, saçları hatta kokusu bıle sana benzeyen kucuk bir kız. Ama baba değil kahraman diyecek sana. Ona uyumadan once anlattığım masallardaki senden bahsederken, hayal etmeye çalışacak bu güçlü kahramanı.Korkuyordun ya eğer kızımız beni sevmezse diye, bizim kızımız olmayacak ama kızım sevecek seni emin ol. Birgün kahramanıyla tanışma hayaliyle dalacak uykularına. Sana söz verdiğim gibi sevdiricem seni. Tanımamış olsa da yalnızca hayal ettiği bu adamı sevecek. Tıpkı ben gibı.