Kızımın Annesi Şiiri - Bülent Dağlı

Karanfil kokulu çay içerdi,kızımın annesi.
Teni karanfil kokar,nefesi karanfil kokardı.
Avuç içlerinden öptüğüm de,kendimden geçer,
Karanfil bahçesinde,yeniden biterdim.

Saç telleri,güneşten kopma,altın teller gibiydi.
Korkardım yerlere düşer,kuyumcular kim bilir ne değer biçer,
Gönlüm,hop oturup hop kalkar,aşkı işlerdi.
Saç tellerine bile değer biçilemezdi,kızımın annesinin.

Diger vasıflarını anlatsam,güneşte çatlar ayda,
Aşkı taşıyan vagonlar,bir birine girer,trenler raydan çıkar,
Kuşlar kanatsız,dört yapraklı yoncaya ulaşmak,artık imkansız,
Daha yazmayayım,atıyorum kalemi işte böyle.

Aklım başımdan gittiginde,yer gök aramaya gerek yok,
Aklımı alanın aklına girmişim,fikrinde meymişim,
Aklımı kafatasımın içine geri koyamamış,yanmış bitmişim,
Ne biçim sevmişim seni(......)kızımın annesi.