Kızıma Mektup Şiiri - Ali İhsan Uğuz

Tuana,
23 Mart gecesi doğdun
Yılı sorma ne önemi var
20 asrın bir yılında desem
Gece yarısı karanlığında
Günün ilk zamanında

Zaman dedim de ne çabuk geçiyor yıllar,
bir asrı bile devirdik.
Yaşadığımızı bilmeden

Bazen sorardın bana,
Gözlerin dalıp gidiyor baba, unutuyorsun hayatı
Ne düşünüyorsun bilmem, geçmişimi geleceğimi
Bizi seviyorsun biliyorum, ama sanki sen de bir şey eksik
Yüreğinin bir yerlerinde,fırtınalar kopuyor desem
Sevdadan mı,
Yaşanmamış aşkların dan mı

Haklısın demem, sorunu yanıtlamaz ama
Benimde bir hikayem var,yaşadığını sanan milyonlar gibi.

Baksana anlatayım
Sen karar ver fırtınamı, tatlı esen meltem mi yoksa

Bir gün,
bir yere çağırdılar beni.
Bir işadamı.
Acımasız patron diye bilirdi herkes
Sağcı bir partinin önde gelenlerinden
Zengin, fabrikatör ve de güçlü

Daha ilk kadehleri içmiştik ki
Söz nerden geldiyse
68 le re 78 le re geldi dayandı
Gözleri doldu birden
Hayrola dedim
Daldın gittin bir yerlere
Bilirsin elbet dedi
Denizi Yusuf’u ve diğerlerini
Lokmamı paylaştım onlarla
Hırkamı ve de gençliğimi
Ne umutlarımız vardı bizim
ne derin sevdamız
gelecek bizimdi taptaze umutlarla
Mutlu bir dünya hayal ederdik
İçinde bizimde yaşadığımız

Saatlerce anlattı mutlulukla parlayan gözleriyle
Sonra durdu ve gözlerindeki dünyaya olan nefreti
Yeniden geldi sanki
Dedi ki
Biliyorsun o malum yılın
6 mayıs gecesi bitti her şey
Sevdamızda tükendi umutlarımızda
İşte o gün bugündür
Unuttum ben sevdayı da
yaşamayı da
Bana acımasız derler
İnsanlıktan nasibini almamış
Oysa ben
yıllar öncesinde kaybettim
Umudu da insanlığımı da

Kızım
Sorarsın elbette
Deniz kim Yusuf kim diye
Kocaman umutları olan
tapteze fidanlardı
Darağacında soldu çiçekleri
Yada dağlarda hain kurşunlarda,
Vuruldular
Kanatlarından,
Uçamadılar bir daha
Umutları da söndü
Sevdaları da

Onlar 68 liy di ben 78 li
Umutlarımız büyüktü
dağ gibi
Deniz gibi kocamandı
Sevdamız sevgimiz enginlere
Sığmazdı
Halkımızı severdim
Çokça çocukları
Sonra bir yaz sonu
Sonbahar yağmurlarında bitti her şey
Ne umut kaldı ne sevda
Bir eylül gününde, soldu çiçeklerimiz
Nefret yaşama ilacımız oldu
Onurumuz gururumuz karanlıklara gömüldü,
Adına yaşamak dediler,
Hayat kavgası dediler,
Yoksulluğun çaresizliğin ve de sevgisizliğin
Mahsunluğum ondandır yavrum
Kaybedilen kavganın
Yenilmişliğin
ve de çaresizliğin
Yorgunum belkide
Bir eylül akşamında biten
Kavganın yorgunluğu

işte bu yüzden unuttuk
Sevdayı da yaşamayı da

11.11.2006-İzmir