Kızıma Şiiri - Muhammed Leyla

Kızım,
Bugün günlerden yirmi dokuz eylül
Baban daha on yedi yaşında
Seni düşünüyorum, ve olmayan sevgilimi,
Hani o beni hep sevecek ruh eşimi
Gözlerim doluyor bazen, kar topu gibi yani
Bilemezsin,
Kalbimde zemherir, bana fazla gam verir.

Ben kendimi bile düşünemez olmuşum artık
Ne kadar komik yaşananlar, göz dolduran türden
Fazlasıyla yalnız baban, seni düşününce
Yorgan gibi bir anlık da olsa ısınır içim öyle..
Senin için yaşamam gerek..
Ha bir de...
Adın ne olacak biliyor musun?

Onu da düşündüm ben.
Adını Leyla koydum
Hayalimde hem de
Ben de mahzun bir mahsur, mahsus bir Mecnun.

Sonbaharda düşünmek seni,
Bulutları seyrederken,
Kızım,
Ben kalbime sevme derken
Bunu kastetmemiştim...
Bu yalnızlık
Kiremitle taşlara adını yazdıracak türden...

Öyle bir acziyet yani, varsın sen hesap et,
Şimdi sana güya pembe kıyafetler aldım,
Ha bir de hayali eldivenlerin var tabi, küçücük böyle
Ellerin üşümesin diye
Ben üşüsem kaç yazar zaten beni üşütürken güneşin sıcaklığı bile.

Hayat ağlatırsa seni boşver deyip geç
Sonra bir tebessüm bulunsun dudaklarında yıldızları kıskandıracak
Lütfen benden nefret etme şuan kendime bu kadar acı çektirirken varlığı kendimin
Ve yolunu beklerken kör oldu bu gözlerim.

Kızım,
Benim babam hiç olmadı,
Ablam gibi büyüdüm ben de, öylesi yetim yani,
Bir gün ben de olamazsam yanında, ölürsem eğer,
Bil ki ben hiç yaşamadım zaten.

Sağırken de duyuyordum sensizliğin gürültüsünü
Kaplamasın içini de senin bu hayatın büyüsü
Her şeyi boşver, çünkü, hiçbir şey olacaksın bir gün,
Ve kimseyi çiçeklerden daha fazla sevme.

Şuan mezardaysam eğer, selam söyle torunlarıma,
Bir de müsaitsen eğer, sela oku sorunlarıma,
Kızım
Göğsümü daraltıyor ruhumu sarıp sarmalayan zehirli bir kalpsizlik
En büyük korkumu sorsalar bana, derim ki:
Sensizlik ve sessizlik...