Kızılova Şiiri - Macit Kuruçay

Pazar meydanında annesini kaybetmiş
hem çocuk hem anne gibiyiz
bizler içleri ağlayan yanan ve hiç susmayan
kara yağız beyaz dağların tandır çocukları
güneş yeni çekilmiş kahve gibi
kavurur da kavurur bu toprakları
yağmur değer kızıl tenimize toprak kokarız
kalem kuşanmıştı bir cüret
saçı sakalı kaşı gümüş bozkırlı bir çocuk
onulmaz kaynamayan yaralara tutulmuştu
aslında kendinden başka
kimseye tek bir kelâmı da yoktu
ammâ kaderse coğrafya
umûmiyetle içimizde behemi tamah kuyular kuşlar
bizi ağıtlara bozlaklara boğuyor bizimle su içiyordu
velhâsıl vâhasını vahalını
paylaşmak istemiyordu bir türlü âdem oğlu
oysa ki bıçaktan silâhtan görmedik hiç korkanı
ne hikmettir bilinmez
ucu açık kalemden korktuğumuz kadar
esâsen bizi hiç kimse de korkutmadı
yağlı çıra gibi tutuşturmadılar ellerimizi münevverler
karaydık kaldık mı karanlıkta
ve bir sabah
içimizin cümle bayramlarını bayramlıklarını çaldılar
elbet her ateşin bir suyu
her suyun bir ateşi bulunur
uzak dur uzak
kınlı kınsız dilşâd dilhun
sivas bıçağı dilimizde kelimeler var
göz çeker
yürek söyler
yürek boğar
yürek keser
bizim buralarda
bir adam yiğitliğinden adam öldürmez hâkim bey
zeybek ellerinden hiç
hasmından hısmından korktuğu için öldürür
gezdim dolaştım berzah âlemi
ölülerin sorana sormayana cümleten selâmı var

27 Ağustos 2018 Pazartesi