Kızılırmak Şiiri - İlyas Memiş

Sen ki yurdun bağrından çağlayan bir ırmaktın,
Nice bulanık sular bozamazdı tadını.
Sen ki asırlar boyu okyanuslara aktın.
En görkemli zirveler unutmazdı adını.

Sen ki Anadolu’nun doğdun sarp dağlarından,
Hayat sundun yıllarca bağrı yanık toprağa.
Seninle hayat buldu, bozkırlar oldu vatan;
Renk kattın gökyüzünde ay yıldızlı bayrağa.

Nerde o şahlandığın ihtişamlı günlerin?
Vadilerinde koşan yiğit atlılar nerde?
Hangi puslu dağlardı ufkun kapatan senin?
Hangi çağlardı yalnız bırakan gölgelerde?

Hangi tutkular idi yüreğini kirleten?
Damarları kurumuş kentlerin sularıyla.
Hangi yaban ellerdi seni aslından iten?
Bin yıllık yatağından ayıran duvarıyla.

Kurudu şebekeler başkente su sağlayan,
Kurudu membaları batıda ırmakların.
Kalmadı ne bir pınar ne bir çeşme çağlayan,
Anlaşıldı kıymeti tertemiz kaynakların.

Yıkılacaktır bir gün göğsünü saran bentler,
Toprak kokan suların akacaktır coşkuyla.
Kalkacak yüreğine vurulan kör kementler,
Yıkanacak kararan kalplerimiz bu suyla.

Eylül 2009