Kızılırmak Şiiri - Tevabil Kaynar

Kızılırmak

Kızıl dağda boyalanır, allanır.
Vadilerde gelin gibi salınır...
Dağı, ovayı, vadiyi dolanır.
Yağmadan yaz ortasında bulanır.

Deli divanedir, sarhoşa benzer.
Suyuna boyun eğmeyen ne gezer.
Yutarak yok eder, gizleyip ezer.
Sökerek dağıtır nereye dizer.

Boşlukta cüce, hasatta büyüktür.
Çöpümüz, çişimiz sırtına yüktür.
Coşunca, kızınca seyri ürkütür.
Mahsule, canlıya o bir körüktür.

Bir yanı kireç, bir yanı kara taş.
Bu nasıl sırdır, anlamaz vatandaş...
Dağlarda kükrermiş, ovada yavaş.
Ellere dikendir, bize arkadaş.

Besini bitkiyi ona borçluyuz.
Bile bile yapıyoruz biz buyuz.
Temiz olacağından kuşkuluyuz.
Suyu temiz değil suçluyuz.

Bizim ilçemiz onunla Zara dır
Suyun yokluğu depreşen yaradır.
Gündüzü geceye benzer karadır.
Giyim, yaşam onsuz burda zoradır.

İnsanı, hayvanı burada tutandır.
Onun varlığında bura mekandır.
Canlıya, böceğe, börtüye kandır.
Doğudan batıya o bize candır.

Kızıl dağdan aldı geldi haberi.
Köy, kent demedi suladı yerleri.
Düşmanı yok etti, tatlı dilleri.
Sildi götürdü nefreti, kinleri.

İmranlı, Zara da küçük göründü.
Kargıya uğradı, bir yayla döndü.
Sivasta umut, Bafrada üründü.
Karadenizde bir deryaya döndü.

Üzerinde baraj sıra sıradır.
Onun geçmediği yerler kuraktır.
Anadolu için, gözdür, kulaktır.
Ona, bir canan demeyen salaktır.

Hayat kaynağıdır, akan nimettir.
Yılmaz, yorulmaz, bitmez emanettir.
Vadisi, ovası canlı cennettir.
Ona zarar vermek gerçek cinnettir.

Baharda gençtir, güzellik doludur.
Yaz, çiçeklere bürünmüş oğuldur.
Sonbaharda hüzünlü, kınalı duldur.
Kışın o, çalımlı, uyumlu kuldur...

Ninni söyler, salınır ıslık çalar.
Mani söyler, makamın suya saklar.
Uğultuyla esinti türkü yakar.
İnsanları kırmaktan çokta korkar.

İnsanlar, canlılar için o güldür.
Sudur, sürünür, akar güldür, güldür.
Acını, içini gel bana bildir.
Düşümde, sevda o bir tatlı dildir.

Kışın vadisi sislerle dumandır.
İlkbaharda kükrer, ne de yamandır.
Armağan ırmağım bize bir candır.
Uykudan, gafletten bizi uyandır.