Kızılcık Şiiri - Turgay Pekgirgin

Sabahın erken vakitlerinde,
ufuktaki bulutların az altında,
tamamını gösteremediği için,
utancından kıpkırmızı olmuş
gökyüzünün,
yavaş yavaş
kaybolduğunu görmüyormuyuz?

Açıkça yaşanılan bir dünyanın,
darlığını simgeler gibi değimli?
Kızıl gökyüzü.

Kara bulutların bile altları kızılda,
yinede seyir limitleri yaşamımızda çok düşük değimli?
Yaşam değilmi gönlünce,insanca yaşamaya kurallar koyan.
Zaman zaman o kurallara isyan edişimiz,
ulaşmak istediğimiz iç benliğimizin gıdası,
ileride azıcık görülen kızıl gökyüzü değilmi? .

Bulutlar kurallarımız,bulutlar kuralları yıkmak için,
çıktığımız rüzgar duası nedenimiz.
Birazcık hak edilen egoizmimizin üzerindeki kalın örtü,değilmi?
Ah o bir rüzgarla dağılası bulutlar..

O örtünün altında kurallar yinede olsaydıda..Olsun
Benlikler,dostluklar gerçek olsaydı,
yaşam hep bulutlu, adil ve kurallı olsaydı,
hiç olmazsa,şöyle bir bakıp,
sadece bugün hava güzel olacakmı?
diye beklerdik o kızıl gökyüzünü.

Kim korkardı o kara bulutlardan?
Altları zaten gökyüzünden,
kurtulamayan kızıl değimli.?

Dönüşünce sirüse bulutlar.
Pembe ve gri olurlar,birazda romantik
Karanın pembeye çalış süreci gibi..
Yoksa güneşimi özledik.
Özledikte,
Hiç açık hava yokmuş gibi yazmışız..
Aşkızıl olsun,gönlünüzcede pembe..