Nihal'im Gönlün Kıblesisin

Yaratılmışın Yaratana Yolculuğu

Düşlerimin ıssız geçitlerinde, Nihal’im,
Karanlık sırları aşan kanatlı atlar koşar bulurum.
Hakikat kuşları çırpar kanatlarını bulutlarda;
Her an, bir sırrın eşiği,
Her imtihan, kendini bilme yolunda bir menzil.

Artık nefsimin korkak envanteri değilim ben;
Senin isminle çınlayan o ulu ağaçta,
İğdenin dallarında asılı bir nişanım,
Zamanın ötesine kazınmış bir ezeli hatıra.

Nihal’im, düşlerimde senin tecellin var,
Her suret, her iz, sana yönelir bir mıknatıs gibi.
Bedenim uykuya dalsa da canım uyanıktır,
Kendi keşmekeşimde yol alırken,
Senin nuruna sığınır, seninle tamamlanırım.

Ve her dem, mavi bir denizin derinliğine dalarım;
O deniz senin gözlerin gibi hem hüveyda, hem mestur.
Orada ararım aynada kendi görünüşümü,
Ve bilirim ki: yalnız uçuşumun kanatlarına
Senin ismin yazılmıştır, ey Nihal’im!

Bu yol, benim sırlı seyrim Sana;
Her karanlık, senin isminle aydınlanır,
Her düşüş, senin sesinle doğrulur.
Düşlerde gördüğüm o ışık,
Aslında senden yansıyan hakikatin ta kendisidir,
Ey Nihal’im, gönlümün kıblesi, sırrımın sırdaşı.