Kızılayda avare Şiiri - İbrahim Doğar

Kızılayda yürürken düşündüm de
Yaman işmiş kardeşim aşık olmak
Ağlamak ne arıyor gülüşümde
Her nefere düşmez böyle vurulmak

Balkonlara baktım da sanki yoklar
Kıt mimarinin aşksız eserleri
penceren darken nerden girsin rüzgar
Kim mesken tutmuş bu garip yerleri

Kızılayda yürürken takvim nisan
Hazır çiçeğin de yüzü gülerken
Benim gibi vurgun mu bunca insan
Kederler sarhoş olup sendelerken

Yaş da onyedi herşey güzel yani
Herşey aşık olmalık tam sevmelik
Baksana susmuş içimdeki cani
Ve şaha kalkmış şairlik incelik

Kızılayda yürürken bir ses duydum
"Sokak sanatçısıymış" ismi hoşmuş
Parkta yem atan amcalara uydum
Meğer ben gelince hepsi uçuşmuş

Kızılayda mermerden koltuklar var
Oturduğumla kalktım çünkü soğuk
Pek samimiyetsiz geldi bu civar
O heykeller insanlara korkuluk

Uykum gelse yatıversem bir bankta
Zabıtalar da yatıyorlar zaten
Biri dese ki yatılmaz durakta
Dilini sökerdim olsa kerpeten

İbrahim Sadriyi getirdim akla
sonra neşet ertaşı sonra aşkı
Şiir sesi bu duyulmaz kulakla
Sus ilham vurdu sus kızılay halkı

Kızılayda yürürken seni sevdim
Bankta yatarken sigara içerken
Ben dar balkonlu penceresiz evdim
Seni sordum dolmuşlara geçerken...

(Ankara / 2013)