Kızıl ve Ötesi Şiiri - Müjdat Güven

yine ufukları kapladı o müthiş kızıllık
umursamaz geride bıraktıklarını güneş
durduramaz onu dağların kopardığı çığlık
gider, ruhlara çöker kızıldan sonra karanlık
bir yaprak daha eksildi duvardaki takvimden
yaşanmış sayılacak bir gün gidiyor vaktimden

akşamın yorgun sesiyle hüzün basar odamı
boynu bükük şimdi cam kenarında menekşemin
hiçbir perde örtemez ömür sahnesinde dramı
şu kahrolası yalnızlık delirtiyor adamı

saatleri yutuyor akrep,yelkovan yalancı
lambamın etrafında kelebeklerim matemde
ruhumu arıyor sanki bedenimdeki sancı
karanlığa hükmeden gece, hala bana yabancı
her zamanki yalnızlık her zamankinden acı

ayın emrinde gök, bulut bulut akıyor vakit
masanın başında hayallerim, kaşları çatık
davacıyım yıllardan, bir tek geceler şahit
sen de git yalnızlık çık odamdan, ömrüm sen de bit
bu kaçıncı yıldız oldu, düştü benim yüzümden
yalnızlığıma çektim hepsini gökyüzünden
razıyım dost elinden çekmeye her derdi gamı
şu kahrolası yalnızlık delirtiyor adamı

(2009, Van)