Kızıl Uyanış Şiiri - Filiz Kalkışım Çolak

Kirpiğinde gelinciğin düşünü giyinirken ten ses ver
Ses ver ey yüreğinde gizil uyanışların ürpertisine mihman olduğum
Ses ver vurmasın geceyi ayrılık…
Işıltılı büyüsü
Sırılsıklam geçişlerin gümrah coşkusu
Ballanan taneciklerinde sıkımı kiraz mevsiminin ah
Fıskiyesi delinmemiş emilimlerin etrafında gün kurusu eriyişlerin
sus belirtisi
Göğüs ayrımlarından inen çığlığın üzerine eğildikçe birleşen taşkınlığı
Akıllara ziyan bakışların delip geçen delgisi ah
Şuramda sıcacık nefesin döküntüsü
Göbeğine saçılan börtelerinde yarılan çiyi güneş tutulmalarının
Ay ışığına yakalandığımız o ilk öpücüğün damlacıklarında karıncalanan olgusu
Avuçlarıma sığmayan dolguların parmaklarımdan sızan ırmağı
Vadilerine sokuldukça göğüne üflediğimiz yangınların çisil çağlağı
Suyunda çırpınan denizlerin köpüklü kanadı
Sancıyan rengin baharından dağılsın
Terimde harı
karanfil kokulu ezgilerin tiril tiril esintisi
Candan ayrılan gelişin bileklerimizi yalayıp geçen hazzı
Göz göze geldiğimiz o an’ın alevinde kristalleşen hali
saf içre yansıyışların ah
Sırtı kanatarak çıkan maviliklerin yüzünde okşanan acısı
Bel oyuğuna dokunuşları yanlara düşüşlerin
Girintilerine abandığım kafesin oylumlarından çekilişi
Kandıkça boynuna bir daha bir daha düşüşü ah
Dokunuşlarında kapanan zerrenin uçsuz bucaksız derinliklerinden fışkırsın
Yıldız yıldız tutunsun kumsallarında salgılanırken göğüne titreyişler
Ses ver
yanacağını bile bile şafağından çırpınarak yine sana dönsün sevişler!

''Akatalpa sayı 277''