Kızıl Renkteydi Geceyi Işıtacak Gözcükler

Ne yüreğinin dibindeki çöreklenmiş yılan
ne de dilinin altındaki bakla değildi
sırtındaki acısına
sevdasındaki sırra
olmayınca başka ilaç
olmayınca başka çare
bakışlarını mavi ufka daldırıp
gün doğumundan topladığı
direnç öğütlü
umut telkinli
iyimser sözcükler
bırakırdı umudu ellerine

Oysa
gün devrilirken geceye
yaşamaya değer nice olgular gibi
ermeden erince
süzülür umut ellerinden
yitirir anlamını
akar gider umarsız

Yüreğinde bitmek bilmeyen sızı
tarazlanmış acılarla
büyütür ıstırabını
sevdası kadar derin
yalnızlığı kadar yalın
bürünür kızıl renge
gecesini ışıtacak sözcükler
dökülür gözlerinden
boğuk suskunluk içinde
bin çığlıklı ilenç
sırılsıklam bir serzeniş