Kızıl Oyun Şiiri - İsa Yılmaz

kapılar açılır birazdan
matador
boğa ve seyirciler
ve öfke
ve nefret
ve dehşet
ve heyecan
ve kan
ve şeref
ve hüsran
kimin payına ne düşecek
bu oyun bir can alana dek sürecek

kapılar açılır birazdan
arena yıkılıyor daha şimdiden
ölüm tatlı bir düş sanki yüksek perdede
matador sessiz
boğa öfkeli
pelerin kırmızı
kapı düş engeli

ama şimdi
kıyamet gibi kopuyor alkışlar
kapı açıldı sanki
evet, zafere ve esarete giden yol açık şimdi
boğa memnun ve öfkeli
matador gururlu ve sakin
seyirciler sabırsız mı sabırsız
hadi kan koksun arena
hadi can alsın matador ya da boğa
hadi ama.. hadi

öfke bir çığ gibi dökülüyor
boğa şimşek gibi geliyor
matador bu sahneyi bir yerden anımsıyor
kırmızı pelerin ölümü es geçiyor
bir mızrak saplanıyor boğanın sırtına
öfke dağ gibi şimdi
yıkılıyor arena
seyirciler fırlamış havalara
kan kokusu dudaklarda
nefret göklerde
ama yetmez ki
ne boğaya
ne matadora
ne de seyircilere

bugün boğa kadar hırslı matador
bugün tarihe geçmek istiyor
bugün oyunu uzatmadan kılıcı saplamak istiyor
bugün seyirciler bunu istiyor
boğa renk körü
kırmızı seyircileri köpürtüyor
matador kimi kandırıyor
boğa kime
seyirciler kime
matador kime kanıyor

boğa da son darbe peşinde hızla geliyor
matador son oyununu oynuyor
pelerin boğayı kandırıyor
matador son hamleyi yapıyor
kılıcını öfkenin kalbine
boğanın sağ tarafına
seyircileri sol tarafına saplıyor
nefesler kesili, hayat durmuş sanki
boğa sendeleyip düşüyor, kalkıyor, düşüyor
seyirciler ayakta, çığlık gökleri sarıyor
matador seyircileri selamlıyor
tüm gözler boğa ölmeli, diyor
kin ve nefret bunu istiyor
seyirciler arasındaki bir çocuk ağlıyor
annesi korkma bu bir oyun diyor
ama neden boğa ayağa kalkmıyor
çocuk korkudan
anne heyecandan
matador gururdan ağlıyor
boğaysa öfkeden ölüyor
bu bir oyun bir tek o inanmıyor…

02.VI.09