Kızıl Medusa Şiiri - Aydın Gençalp

Hani batar ya güneş
Sona eren bir tatil günü
Kıpkızıla boyar ya tüm kumsalı ve ufku…
Sen de aynı öyleydin
Çok uzun zaman önce…
Delirten bir sessizlik, ışıldayan yüzünde,
Anıların karanlık ve engin denizini boyladın
Ardından, kıpkızıl saçların asılı kaldı göğün kırışık yüzünde
Sonra
Onlar da kayboldular, ağır ağır…

Aslında ben hala aynı şarkıdayım
Ama kulaklarım sağır
Günbatımını mı izliyorum
Bu içi geçmiş sahillerde
Yoksa seni mi?

(ne istiyor bu gün batımları benden, ne!)

Bildiğini sanmıyorum
Güzel yüzün, kan kızıl saçların
Her gün
Batımında
Batıp batıp çıkıyor, yuvalarına gözlerimin
Sonra, saçların oturuyor aklarına
Ağlayacağımdan değil, bilmiyorsun ki…
Sana ve senin lanet olası güzelliğine
Olan öfkemden…
Her kızıla bürülü yaz akşamı kadehlerime
Dolan öfkemden…

Belki bir gün
Kızıl bir tomurcuk
Gibi yarılacak
Denizlerime durmadan batan bu güneş
Vücutlarımızı saracak
Saçların gibi kıpkızıl alevler
Alevler gibi kıpkızıl saçların
Versin Kadıköy İskelesi’ni ateşlere
Yansın o lanet şehirle birlikte
Ve yan sen de
Demlensin kederler
Devrilsin ümitler
Sıcak bir şarap gibi
Gel, içelim sonra tüm bu maziyi
-Lan mazi dediğin de nedir ki sanki
Bir somun kırık hayal
Bir kalıp sessizlik
İkişer bardak da korku, ince belli-
Anlayacağın, sofrada bir kuş sütü eksik!
Kuş dedim de
Sen zaten,
Kuş kadar yüreğinle nasıl sevecektin ki beni?

Hani diyorum güneş
Batar ya…
Sona eren bir sahilin
Kumlarını kandırırcasına kalleş
Kızıl kızıl, ama buz gibi soğuk
Batar ya güneş…
Saplanıverir ya
Kızıl saplı, dilsiz bir bıçak gibi
Sen de aynı öyle…

Anıların, karanlık ve zengin denizini boyladın
Saçlarınla Zeytinli’yi
Saçlarınla Kadıköy’ü
Saçlarınla İstanbul’u, kan kızıla boyadın!
Sırtınıysa, mahcup bir suskunluğa dayadın…
Bense hala mı hala aynı şarkıdayım
Ne konuşabiliyorum, ne ayrımındayım
Dinmiyor bu fırtına…