Bitmek üzere olan sigaramın kızıl külüne bakarken,
Neler geçmedi ki aklımdan;
Gecenin karanlığında yalnızlığıma eşlik eden tek dost,
Kızıl bir ölümdü.
Sevdiklerim aklıma geldi,
Şimdi yanımda olmayan sevdiklerim.
Kızıl külden çıkan dumanlar,
Ümitsizliğimin gözyaşlarıydı.
Aslında gerçek ölüm, elimde tuttuğum zehir değil,
Dost sandıklarımla birlikte olmaktı.
Sevdiklerim aklıma geldi,
Şimdi yanımda olmayan sevdiklerim.
Kızıl külde yalnız başına oturan küçük bir kız gördüm.
Narince süzülen gözyaşlarını silen,
Çaresiz ve mutsuz.
Sevdiklerim aklıma geldi,
Şimdi yanımda olmayan sevdiklerim.
Sevgisizliğin içimdeki sızısını dindirmek için,
Yardım istiyordum kızıl külden.
Sonunda anladım ki tek çıkış yolu;
Ne dost sandıklarımdan teselli beklemek,
Ne de kızıl külle dost olmak.
4 Ocak 1998 Pazar / İstanbul
Güliz ArdilliKayıt Tarihi : 20.2.2011 20:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Öncelikle belirteyim ki sigara kullanmıyorum. Sigara kullanan yakınlarıma ve tanıdıklarıma da bıraktırmaya çalışıyorum. Sigaranın zararlı olduğunu düşünüyoum. Sağlıklı yaşamayı tercih eden bir insanım. Bu şiirimi yazdığım sırada balkonda oturuyordum.Karanlıktı.Hüzünlüydüm.Ağlıyordum da. İlk kez sigara içiyordum. Dumanını da içime çekmiyordum. Sigaranın karanlıkta parlayan kızıl külü bu şiirime ilham kaynağı oldu. Şiirimi tamamlamak için o zaman üç tane sigara içmiştim. İlham herzaman insanın kapısını çalmıyor. Geldiğinde insan uzun uzun ağırlamak istiyor onu :)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!