KIZIL KARA
Kızıl toprağın oğluydu Mehmet,
Kara elmasın sevdiği Karaoğlan.
Her gün daha gün doğmadan,
Dokunmadan hasreti yüzüne,
Girerdi kızılın koynuna ölümüne,
Kara sevdası uğruna günsüz,
Ne günü bilirdi ne ayı ne yıldızı.
Sevdasını kazırdı yerin dibine,
Kızıl toprağın yüreğine, içine,
Dağlar geçti üstünden bir bir,
Ne kızılı gördü ne de karayı,
Her zaman karanlığın içinde,
Hep kara toprağın içindeydi.
Yanan kızıl şafaklar gibiydi.
10.01.2005 01.42
Malkara Evim
Kayıt Tarihi : 12.6.2008 22:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Maden işçisi kardeşlerimi düşündünde... Yaşadıkları sıkıntıları, sevdiğime olan özlemimi de düşününce... kısaca şiirsel dille anlatmaya çalıştım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!