Kızıl Gül Yaprakları Şiiri - İbrahim Yılmaz

Bütün vücudumu kızıl gül yaprakları sarmış
Gözlerim pıhtılaşmış ölü duyguları saklamaktan
Gerçekleri anlatan onca kanıtlar ortadayken
Biz hala andıçlar üzerine yeminler ederiz
Aşka veda etmiş topraklarda.

Şehrin ve insanların ruhu tedirgin
Ödleklerin pagan sesleri kaplamış şehrin gökyüzünü
Yaşamın analizinden haberi olmayan yarasalar
Tan vaktinin önemini nasıl bilecek bazı insanlar
Mankurt köleler kuduz köpekler gibi ulurken dağlarda
Biz ise, seni çağırırdık yakamoz gecelerinden
Çocukları yaşama bağlayan vardiyalarda.

Irmakların buharından çoğalarak bize akan
Hiç kimsenin görmek istemediği aşk sendin
Sendin kükremiş denizlerin nabzını tutan
Ama hiç kimse bilmedi, anlamadı
Dağların cürufunun bize anlatan gizemini
Aslında ne çok isterdim
İnsanların yüreklerinde çoğalan merhametini.

Artık utanıyorum, varlığımın aczini sana sunmaktan
Kızıl gül yapraklarıyla tütsülenmiş bir dünyada yaşıyorum
Yaşama kucak açmış yeşilin her tonunda
Senin gözlerine giden yolların haritasını arıyorum
Belki insanları tanımaktan yorgunum
Yorgunum heceleri sen olmayan şarkıları dinlemekten
Yorgunum çatılmış kaşların gazabı altında yaşamaktan.

Varsın çocukların masum rüyalarında olmasın adın
Olmasın loş meyhane gecelerinde yeşil muştu sevdaların
Biliyorum bu son fırtınadır yüreğimi senin kapına taşıyan
Bir gün herkes görecektir, görmesi gereken rüyalarının rengini
İşte o zaman, günahkar kızıl gül yaprakları yakacaktır ellerini

Akçay - Ekim 2015