Kızıl Gül Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Allanan-pullanan bir kızıl gülüm, Munzur’un yamacında
Bazen, kadir kıymeti bilinmeyen, hali düşünülmeyen
Suya-toprağa, yaşama muhtaç
Bazen, gönüllere şöhret olan
O al gül, kızıl gülüm
Varsın
Acılar benim
Mutluluk elin olsun
Oysaki
Ben hasret
Ben gurbet
Ben özlemim
Gönlünden tabiat akan
Ayazda sile yiyip
Sıcakta kasıp-kavrulan
Göl kenarlarında, nehir kıyılarında, dağlarda
Güneş merhamet buyurmadıkça; o için, için yanan gül benim

Allanan-pullanan bir kızıl gülüm, içinde hiç sevgisi bitmeyen
Sevilen Dersim’de, mutsuzluğun ablukasında
En günahsız halimle, duruşumla
Bir kaya dibinde
Bazen kırılan
Dökülen
Rengini ateşten alan
O kızıl gülüm
Ateşi ateş anlar
Ateş olmayan ne anlar beni
Ben
Bazen pınar
Bazen dere olurum
Deli, deli Fırat’a akan
Bazen gönül yangınına
Gece mehtabına
Sabah kızıllığına dönüşürüm
Bazen masmavi gökte yağmur olur, toprağa düşen bereket olurum

Allanan-pullanan bir kızıl gülüm, Hozat’ta, Ovacık’ta, Mazgirt’te
Ben, ürkek bir çiğ tanesinin can suyundan beslenirim
Yüreğime sığmayan sevdamla
İçi aşkla dolan
Yüreğimde her gün
İsyan kopuyor
Yaralarım azıyor
Her mevsim
Asi dağ çiçeklerin arasında
Dersim’in
Kızıl gülüyüm
Pir aşkına
Hak aşkına
Yalnızların sevdası
Mazlumların bacısıyım
Ölümün
Ayak sesleri gelen
Mezopotamya’da
Eyvahlar bağrıma karıştı
Kocaman yüreğimin kızıllığıyla
Merhametsiz rüzgârlara direniyorum
Kayboluşlarda, benim hep gözyaşlarım var
Avazı çıktığı kadar kızıl güle kıyanlara “lanet” okuyanlara dostum

Mehmet Çobanoğlu
27.05.2019
İstanbul